Stikken in het paradijs. Curaçao 2016, week 14.

Bon tardi,

De vakantie is voorbij en het ‘normale’ leven is weer begonnen. Op maandag hadden we nog vrij en toen zijn we in de middag naar Caracasbaai gereden. Daar hebben we eerst Fort Beekenburg bezocht. Het fort werd in 1703 gebouwd ter verdediging van het Spaanse Water. De Caracasbaai was in die tijd een van de weinige geschikte plekken om aan land te gaan en moest dus goed beschermd worden. In 2005 is de grond door de Curaçaose overheid gekocht en is het fort vrij toegankelijk voor bezoekers. Het is erg mooi om te zien en nog bijna helemaal compleet. Je hebt vanaf de toren een geweldig uitzicht.
Stage is deze week rustig verlopen. Ik heb het tweede deel van P.O. 3 afgenomen en met de leerlingen de film verder gekeken. Op dinsdagavond ben ik met huisgenoten zelf naar de film gegaan. In eerdere blogs heb ik wel eens verteld over het Riffort, dat naar Amerikaans idee helemaal is omgebouwd. Er zit ook een bioscoop bij, de Cinema. Echt Amerikaans, alles is groot en er wordt veel, heel veel gegeten. London Has Fallen, draaide die avond en ik vond het een geweldige film.
Op donderdag waren Tommy en Joey weer vrij en besloten we met de mannen op pad te gaan. We zijn richting Mambo gereden en zijn daar bij verschillende strandtentjes beland, altijd gezellig.
Op vrijdag hebben we weer bij Papagayo aan het strand/zwembad gelegen. En ’s avonds was er weer feest bij BED Curaçao.
Op zaterdag hebben Robin en ik een van de mooiere uitjes tot nu toe gemaakt hier op het eiland. We zijn naar het Maritiem in Punda geweest. Het is een museum over de scheepsvaart want dat is onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van Curaçao. Om 14.00 zijn we mee gegaan met een rondvaart door het Schottegat. Deze natuurlijk uitgesleten haven is op sommige plaatsen in de baai wel 70 meter diep en daarmee ideaal voor containers. We kwamen met de rondvaart eerst langs de containerhaven. Daarna langs de basis van de koninklijke marine ‘Parera’. We konden vanaf het water vlak langs het marineschip ‘de Pelikaan’ op varen. Erg mooi om te zien! Daarna kom je bij de Curaçaose Droogdok Maatschappij. Er lag op dat moment een schip die ze aan het repareren waren. Uiteindelijk kom je langs de Isla olieraffinaderij. Robin en ik verbazen ons hier nog wekelijks over en waren erg benieuwd wat ze daarover gingen vertellen. Er werd verteld hoe het was ontstaan, dat de Shell een baai vol met afval heeft achtergelaten en dat de Shell het voor 1 gulden heeft verkocht aan de Curaçaose overheid in 1985. Daarna werd er snel doorgevaren. Over de schade die deze olieraffinaderij nog dagelijks toebrengt aan de bevolking van Curaçao wordt geen woord gerept. Dat hadden Robin en ik eigenlijk ook wel verwacht. Voor de mensen die hier meer over willen weten: kijk de documentaire van Zembla over de Isla. Genaamd: ‘Stikken in het paradijs’. Tip hierbij is wel dat deze documentaire weer helemaal vanuit Nederlands oogpunt wordt bekeken. In 2019 loopt het contract met het Venezolaanse oliebedrijf af. Is er al een groep Chinezen die de raffinaderij willen kopen en ook de Venezolanen willen het niet kwijt. Dat wordt nog interessant.
Bij terugkomst loop je vanaf de handelskade terug naar het museum en toen kregen we daar nog een kleine rondleiding. Echt een mooi museum met een duidelijke tentoonstelling. Ik kreeg daar nog één nieuw verhaal te horen, welke ik jullie niet wil onthouden.
In 1778 lag het Nederlandse fregat de Alphen in de St. Annabaai. Een ontevreden kruidjongen besloot zelfmoord te plegen, in deze opwelling blies hij het hele schip op. Honderden objecten als kanonnen, glas en keramiek zijn letterlijk en figuurlijk later boven water komen drijven. Deze objecten staan nu tentoongesteld in het museum. Een van de opmerkelijkste is het boegbeeld. Het opmerkelijke is namelijk dat het boegbeeld door de Nederlandse Marine wordt opgeëist. Nederlandse Mariniers hebben het beeld dan ook al meerdere malen proberen te stelen. Zo is het beeld wel eens met een buggy, rolstoel en boodschappen meegenomen. De directeur van het museum moest dan in de avond naar de marinebasis om het beeld terug op te eisen. Dit kat en muis spel is al een aantal jaar bezig en je merkt dat bij de mensen van het museum de lol er nu wel vanaf is. Al met al raad ik het museum bij iedereen aan en is zeker de tocht door de haven de moeite waard.
Op zondag zijn Robin en ik bij Kunuku Aqua Resort gaan zwemmen. Daar werken onze huisgenoten waar ik in de vorige blog over vertelde. Het was die dag erg rustig in het hotel. Waardoor Robin en ik ongeveer drie grote zwembaden tot onze privé beschikking hadden. In de avond zijn we nog bij Denny’s gaan eten. Dat is een Amerikaanse hamburger restaurant, oftewel alles is groot.

Ayó!